Im Rahmen der Armenischen Kulturtage in Stuttgart verwandelte sich das Atelier am Bollwerk am vergangenen Samstag in eine Bühne für zwei eindrucksvolle Kurzfilme junger armenischer Regisseure. Die Veranstaltung stand unter dem Motto „Verwurzelt in der Vergangenheit, offen für die Zukunft“ und zeigte, wie tief das künstlerische Schaffen Armeniens in seinen Traditionen verwurzelt ist, zugleich aber neue Perspektiven für die Zukunft wagt. Ermöglicht wurden die Filmabende durch die wertvolle Unterstützung von Shushanik Mirzakhanyan (Armenien), die der Armenischen Gemeinde Baden-Württemberg beratend zur Seite steht.

EMMA

Der erste Film des Abends, ein Drama von Martin Matevosyan, fesselte die Zuschauer mit einer bewegenden Geschichte über familiäre Konflikte und die tragischen Folgen ungelöster Spannungen. Mit beeindruckender Bildsprache und schauspielerischer Intensität führte der Film die Zuschauer in die Abgründe zwischenmenschlicher Beziehungen und die schwierige Balance zwischen familiärer Verbundenheit und persönlicher Freiheit. Das Publikum verfolgte die packende Handlung und die schauspielerische Intensität mit großer Aufmerksamkeit und wurde Zeuge einer tragischen Geschichte, die zum Nachdenken über die Balance zwischen familiärer Verbundenheit und individueller Entfaltung anregt.

THE MUD

Der zweite Film, The Mud von Vahan Grigoryan, faszinierte das Publikum besonders und wurde zur zentralen Diskussionsgrundlage des Abends. Die Geschichte des Dorfbewohners Rafael und seines scheinbaren Wunders brachte die Zuschauer nicht nur zum Lachen, sondern regte auch tiefgehende Gespräche über Glauben, Aberglaube und die Kraft der Gemeinschaft an.

The Mud beginnt mit einem scheinbar banalen Vorfall: Rafael entdeckt eine einsame Gans vor seinem Haus – eine Seltenheit im Dorf. Als er die Gans einfängt, dringt Schmutz auf seinen Schuhen ins Haus. Ohne den Boden zu säubern, verlässt Rafael das Haus, um den nahegelegenen Berg zu erklimmen. Kurz darauf kommt seine Frau Ashkhen nach Hause und entdeckt die unerwarteten Spuren auf dem Boden sowie einige verstreute Federn. Durch eine Verkettung von Missverständnissen glaubt das Dorf schließlich, ein Engel habe das Haus besucht und heilende Erde hinterlassen.

Dieser Glaube entfacht im Dorf eine Welle der Euphorie: Die Dorfbewohner beginnen, die Erde als heilkräftig anzusehen, und versammeln sich in Rafael’s Haus, um ein Stück davon mitzunehmen. Ein regelrechter Hype entsteht, der in der Errichtung einer kleinen Kapelle gipfelt. Rafael versucht zunächst, die Menschen von der wahren Herkunft der Erde zu überzeugen, doch die Vorstellung vom „Engelsschmutz“ hat sich bereits so tief in die kollektive Überzeugung des Dorfes eingegraben, dass niemand seine Erklärung ernst nimmt. Grigoryan zeigt hier mit feiner Ironie die tief verwurzelte menschliche Neigung, nach Wundern zu suchen und sie sich im Alltag selbst zu erschaffen.

Mit meisterhaftem Gespür für visuelle Details und subtilem Humor schafft Grigoryan eine eindrucksvolle Geschichte über die Kraft des Glaubens und die Gemeinschaft. Die Dorfbewohner, die in der heilkräftigen Erde eine Quelle der Hoffnung sehen, spiegeln die menschliche Sehnsucht wider, im Glauben Halt und Orientierung zu finden – auch wenn die Realität ganz anders aussieht. Der Film zeigt dabei auf liebevolle Weise, wie Aberglaube und Gemeinschaft Hand in Hand gehen können, und erinnert daran, dass manchmal die schönsten Geschichten gerade aus Missverständnissen entstehen.

IM ANSCHLIESSENDE GESPRÄCH…

…mit Regisseur Vahan Grigoryan und Produzentin Mariam Safaryan hatten die Zuschauer die Gelegenheit, tiefere Einblicke in die Entstehung und Botschaft des Films zu erhalten. Grigoryan erklärte, dass es sein Ziel war, nicht nur das komische Potenzial der Geschichte auszuschöpfen, sondern auch die Grenze zwischen Glauben und Illusion zu erforschen. Die Armenischen Kulturtage boten durch die Vorführung von The Mud eine eindrucksvolle Plattform für den Dialog zwischen Tradition und Innovation und veranschaulichten, wie die Kunst das kollektive Bewusstsein prägen kann.

Dank der inspirierenden Arbeit der beiden jungen Regisseure wurde dieser Abend zu einem unvergesslichen Erlebnis. Die Armenischen Kulturtage in Stuttgart bewiesen damit erneut, wie Kunst Menschen verbinden und neue Perspektiven eröffnen kann – ein Brückenschlag zwischen Vergangenheit und Zukunft, der auch das Publikum nachhaltig beeindruckte.

AGBW

Երէկ Շաբաթ օր, Շտուտկարտի մէջ կազմակերպուած Հայկական Մշակութային Օրերու ծիրէն ներս, Bollwerk-ի Ատելիէն վերածուեցաւ բեմի՝ ուր ներկայացուեցան երկու տպաւորիչ կարճամետրաժ ֆիլմեր՝ հայ երիտասարդ ռեժիսորներու կողմէ։ Այս միջոցառումը կը կրէր «Անցեալին արմատներով, ապագային բացուած» խորագիրը, ցոյց տալով, թէ որքան խոր արմատներ ունի հայկական արուեստը իր աւանդոյթներուն մէջ, միաժամանակ նայելով ապագային նոր հեռանկարներով։ Ֆիլմերու այս երեկոն հնարաւոր դարձաւ Շուշանիկ Միրզախանեանի (Հայաստան) աջակցութեամբ, որ խորհրդատու կը ծառայէ Բատէն-Վիւրթեմբերկի Հայ Համայնքին։

Առաջին ֆիլմը, որ ներկայացուեցաւ, Մարթին Մաթեւոսեանի դրաման էր, որ կլանեց հանդիսատեսը՝ ընտանեկան հակասութիւններու եւ չլուծուած լարուածութիւններու ողբերգական հետեւանքներու խորունկ պատմութեամբ։ Տպաւորիչ պատկերներով եւ խաղացուած վառ դերերով, ֆիլմը հանդիսատեսը տարաւ մարդկային յարաբերութիւններու խորքերը՝ միաժամանակ ցուցադրելով ընտանեկան կապուածութեան եւ անձնական ազատութեան միջեւ նուրբ հաւասարակշռութիւնը։ Հանդիսատեսը խորը հետաքրքրութեամբ կը հետեւէր պատմութեան, ըլլալով ականատես այդ խորը մտածումներ առաջացնող ողբերգական պատմութեան՝ որ կը վերհանէ ընտանեկան կապուածութեան եւ անհատական զարգացման միջեւ բախումը։

Երկրորդ ֆիլմը՝ Վահան Գրիգորեանի «Ճահիճը» (The Mud), իր հերթին առանձնացաւ եւ դարձաւ քննարկումներու կեդրոնական նիւթը: Գիւղաբնակ Ռաֆայէլի եւ անոր իբրեւ թէ կատարուած հրաշքին մասին պատմութիւնը ոչ միայն կ’առիթաւ հանդիսատեսին ծիծաղ, այլ նաեւ խորը զրոյցներու յանգեցուց հաւատքի, սնահաւատութեան եւ համայնքային ուժի մասին։

Ֆիլմի սկիզբը, որ կարծես աննշան դէպք մը կ’երեւի, Ռաֆայէլը իր տան մօտ անսովոր բադ մը կը գտնէ՝ մեծ հազուադէպութիւն գիւղին մէջ: Երբ ան կը բռնէ բադը, կեղտը կը կուտակուի իր կօշիկներուն վրայ եւ տուն կը մտնէ։ Առանց հատակը մաքրելու, Ռաֆայէլը տունէն կը մեկնի մօտակայ լեռն բարձրանալու: Շուտով իր կինը՝ Աշխէն, տուն կը մտնէ եւ կը տեսնէ անսպասելի հետքերն ու փետրատիպ մասնիկները։ Միտող սխալ ըմբռնումներու շղթայով գիւղը կը հաւատայ, որ հրեշտակ մը այցելած է տունը՝ թողելով բուժիչ հող։

Այս հաւատքը գիւղի մէջ խանդավառութեան ալիք մը կը բարձրացնէ։ Գիւղացիները հողը կը համարէին բուժիչ եւ սկսած էին հաւաքուիլ Ռաֆայէլի տունը՝ մասնիկ մը իրենց հետ տանելու նպատակով։ Մի տեսակ հիւմ մը կը ծագի, որ կը հանգի փոքր մատուռի մը կառուցման։ Ռաֆայէլը նախ կ’աշխատի մարդիկ համոզել իրականութեան մասին, սակայն «հրեշտակային կեղտ»ի հաւատքը այնքան խոր արմատացած էր, որ ոչ ոք կը կարծէր զայն հաւանական։ Գրիգորեան՝ սուր հեգնանքով, կ’ապացուցէ մարդ արարածին յատուկ հրաշքներ փնտռելու եւ զանոնք կեանքի մէջ ստեղծելու հակումին։

Տպաւորիչ տեսողական մանրամասներով եւ նուրբ հումորով՝ Գրիգորեանը ստեղծած է պատմութիւն՝ հաւատքի եւ համայնքային կապերու ուժի մասին։ Գիւղացիները, որոնք հողին մէջ տեսած էին յոյսի աղբիւր մը, կը մարմնաւորեն մարդկային փափաքը՝ գտնել կայունութիւն եւ կողմնորոշում հաւատքի միջոցով, նոյնիսկ եթէ իրականութիւնը տարբեր ըլլայ։ Ֆիլմը կը ցոյց տայ, թէ ինչպէս կարող են սնահաւատութիւն եւ համայնքային կապերը իրար զուգահեռ ընթանալ, եւ կը յիշեցնէ, որ երբեմն ամենագեղեցիկ պատմութիւնները կը ծագին ճիշտ այն սխալ հասկացողութիւններէն։

Ֆիլմի աւարտին՝ զրոյց մը տեղի ունեցաւ ռեժիսոր Վահան Գրիգորեանի եւ արտադրիչ Մարիամ Սաֆարեանի հետ, ուր հանդիսատեսը հնարաւորութիւն ունեցաւ աւելի խորը պատկերացում կազմելու ֆիլմի ստեղծման եւ ուղերձի մասին։ Գրիգորեան բացատրեց, որ իր նպատակն էր ոչ միայն պատմութեան զուարճալի կողմը պատկերել, այլ նաեւ ուսումնասիրել հաւատքի եւ պատրանքի սահմանը։ Հայկական Մշակութային Օրերու ծիրէն ներս The Mud-ի ցուցադրութիւնը դարձաւ տպաւորիչ դրսեւորում՝ աւանդոյթի եւ նորարարութեան միջեւ զրոյցի մը, ցոյց տալով, թէ ինչպէս արուեստը կրնայ ձեւաւորել հաւաքական մտածողութիւնը։

Երեկոն անյիշելի դարձաւ՝ շնորհիւ երիտասարդ ռեժիսորներուն ոգեշնչող աշխատանքին։ Հայկական Մշակութային Օրերը Շտուտկարտի մէջ կրկին անգամ ցոյց տուին, թէ ինչպէս արուեստը կրնայ կապ հաստատել մարդիկուն միջեւ եւ նոր տեսանկիւններ բանալ՝ կամուրջ հանդիսանալով անցեալի եւ ապագայի միջեւ, որ տպաւորութիւն ձգեց նոյնիսկ միջոցառման հանդիսատեսին վրայ։